دستگاه تولید مثل خروس

اناتومی خروس - جوجه کشی دات کام

دستگاه تولید مثلی خروس

در جفتگیری طبیعی وظیفهٔ خروس ها تولید اسپرم زنده در بیضه ها و انتقال کارآمد آنها به کلوآک مرغ ها در طول جفتگیری می باشد. بر خلاف وضعیت بیضه ها در اغلب پستانداران، بیضه های خروس در عمق حفرهٔ بدنی قرار دارند و بنابراین در دمای معادل بدن، حدود ۶۱ درجه سانتی گراد فعالیت می کنند.

بیضه ها در نزدیکی کلیه ها قرار دارند و پیش از بلوغ کاملاً کوچک هستند و هر یک فقط ۱ تا ۲ گرم وزن دارند. بیضه ها وضعیتی مشابه تخمدان در مرغ ها دارند و در حدود سن ۱۸ هفتگی افزایش شدید در اندازهٔ آنها ایجاد میشود بطوریکه بیضهٔ خروس بالغ ۲۰ گرم وزن دارد و بسادگی دیده می شوند. ارتباط مستقیمی بین تولید اسپرم و اندازهٔ بیضه وجود دارد و همچنین تا حدی همبستگی مثبتی با اندازهٔ بدن دارد.

میزان وتولید اسپرم

تولید روزانهٔ اسپرم در حدود ۱۰۰ میلیون به ازای هر گرم از وزن بیضه است. تولید اسپرم صرف نظر از جفتگیری یا دفعات اسپرم گیری نسبتاً ثابت است. بنابراین با افزایش تعداد جفتگیری، هر انزال حاوی اسپرم کمتری خواهد بود. اگر بیشتر از ۲ تا ۳ روز انزال صورت نگیرد اسپرم ذخیره شده در مجرای وابران بازجذب می شود.

دستگاه جوجه کشی 50 تایی آرکام
دستگاه جوجه کشی آرکام اصل کره

در طی جفتگیری یا جمع آوری اسپرم برای تلقیح مصنوعی، منی مستقیم از مجرای وابران به برجستگی جنسی در کلوآک مکیده می شود. چنین مکشی به وسیله مایع لنفاوی ایجاد می شود.

مایع منی معمولا سفید و کدر است اما می تواند روشن و آبکی باشد که در این صورت نشانهٔ کاهش غلظت اسپرم است. هورمون تستسترون به وسیلهٔ بیضه ها تحت کنترل گنادوتروپین ها تولید می شود و مشابهٔ دستگاه تولید مثل ماده، چرخهٔ تولید مثلی تحت کنترل دورهٔ نوری” است.

اندازهٔ تاج شاخصی مهمی از سطح تستسترون و به عنوان معیاری برای ارزشیابی مرحلهٔ بلوغ است. برای ارزیابی توان باروری خروس ها جمع آوری ۶ تا ۵ نمونه از منی در طی ۷ تا ۱۰ روز کفایت می کند.

.

دستگاه تولید مثل پرنده ها
دستگاه تولید مثل پرنده ها

باروری در جنس نر

باروری جنس نر به بهترین شکل به وسیله جمع آوری دستی منی ارزیابی می شود که در این خصوص به تفصیل در بخش پیرامون تلقیح مصنوعی بحث می شود. به طور کلی اغلب مشکلات باروری در خروس در ارتباط با رفتار جفتگیری است، گرچه تغذیه و یا چاقی میتواند مشکل آفرین باشد.

در خروس هایی که وزن و شرایط بدنی آنها ایدهآل بوده و خوراک به اندازهٔ کافی دریافت نموده اند دفعات جفتگیری موفق مهمترین عامل مؤثر بر باروری تخم مرغ است. خروس های گلهٔ مرغ مادر گوشتی جدید، رفتار جنسی کمتری نسبت به خروس های ۱۵ تا ۲۰ سال قبل یا سویه های تخمگذار تجاری امروزی نشان می دهند.[recent_posts num="2" offset="2"]

مدارکی دال بر ارتباط منفی رفتار جنسی و رفتار تهاجمی خروس ها وجود دارد که این مسئله در خروس های با سرعت رشد بالا مشاهده می شود.

جدای از رفتار جنسی طبیعی، خروس انحصاراً از پشت سوار مرغ می شود و با گرفتن ناحیهٔ گردن و تاج، روى مرغ می ایستد. متأسفانه در این جفتگیری ها بندرت کلوآک مرغ و خروس با هم جفت می شوند و بنابراین این روند ناموفق است. مشاهده شده که خروس ها تا ۲۰ جفتگیری در روز انجام می دهند. به نظر می رسد که چنین فعالیت جفتگیری بخشی از تسلط خروس ها در گله، به خصوص در مقابله با سایر خروس ها را ایجاد می کند.

تعداد خروس هایی که در گله اسپرم تولید می کنند از آنچه که بر اساس شرایط و مشاهدات انتظار میرود کمتر است. برخی برآوردها نشان می دهد که باروری به وسیله کمتر از ۹۰ درصد خروس های موجود در گله حاصل می شود. متأسفانه غالباً انتخاب فیزیکی چنین خروس هایی امکان پذیر نیست زیرا خروس های ابتدا و انتهای سلسله مراتب اجتماعی بدون کارایی هستند.

خروس های کوچک در انتهای سلسله مراتب اجتماعی، بدلیل ناتوانی و خروس های ابتدای سلسله مراتب اجتماعی یا خروس های غالب بدلیل روش جفتگیری غلط (و فعالیت زیاد) کارایی ندارند. احتمالاً خروس های متوسط در گله تأمین کنندهٔ بخش عمدهٔ باروری در گله هستند. خروس میتواند از سن ۱۲ هفتگی منوط به اندازهٔ بدن و برنامهٔ نوری منی تولید کند. اما اسپرم چنین خروس هایی ندرتاً زنده است و بلوغ مؤثر حداقل تا سن ۱۸ هفتگی حاصل نمی شود. ترکیبات جیره و میزان مصرف خوراک اثر فوق العاده و مطلقی روی باروری دارند. تغذیهٔ بیش از حد یا کمتر از حد نیاز منجر به کاهش تولید منی می شود

مدارک زیادی وجود دارد که نشان می هد اگر پروتین یا سطح آمینو اسیدهای خوراک خروسی، کمتر از جیره های متعارف مرغ باشد تولید منی بهینه می شود. با جدا کردن جیرهٔ خروس میزان پروتئین خام را می توان به ۹ الی ۱۰ درصد کاهش داد. امروزه جیره های با پروتئین پائین کمتر استفاده می شوند زیرا به علت مقادیر کم این خوراک ها مدیریت پخش یکسان آن بین خروس ها بسیار مشکل است و اغلب جیره های با پروتئین پائین گران هستند.

به هر حال باروری با استفاده از جیره هایی که حاوی پروتئین پائین تر هستند ۲ تا ۳ درصد بهبود مییابد ( و رابطهٔ سود و هزینهٔ چنین مدیریت خوراک دهی بستگی به عملکرد مدیر مزرعه دارد. چاقی در خروس ها با تولید منی و با اهمیت بیشتری با فعالیت جفتگیری ارتباط منفی دارد.

چاقی در خروس ها معمولا به وسیلهٔ خوراک دادن بیش از حد، یا بالا بودن پروتئین و انرژی جیره ماهیجه سینه می شود ( به ویژه در خروس های با تولید بالا) و این رشد ماهیجه باعث مشکلات کنترل وزن می شود، اگرچه چنین رشدی اغلب با افزایش چربی همراه می شود. اگر خروس ها کمتر از حد نیاز تغذیه شوند تولید اسپرم آنها به سرعت کاهش مییابد، مگر اینکه آنها به یک منبع جایگزین مواد مغذی مانند تخم مرغ یا خوراک مرغ ها دسترسی داشته باشند.

با توسعهٔ سویه هایی که گوشت سینهٔ بیشتری دارند نزاع بین خروس ها افزایش یافته که این ویژگی تأثیر منفی بر رفتار جنسی و باروری دارد. این مشکل تا حدی با کم کردن درصد خروس در گلهٔ مرغ مادر رفع شده، که این روش در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته پیش توصیه میشد عمومیت یافته است. [recent_posts num="2" cat="" order="asc" orderby="rand"]

مشخص شده است که اگر مقدار کمی خوراک را به طور تجربی با مصرف جیره های حاوی سطوح بالای آمینو اسید تریپتوفان نزاع خروس ها کاهش می یابد.

سلح طبیعی تریپتوفان در جیرهٔ مرغ های مادر ۰/۲ درصد است، اگر سطح تریپتوفان به بیش از ۰/۷۵ برسد اثر آرامش بخش بر روی خروس ها دارد (اگرچه اثر مهیج بر روی مرغ ها دارد). تریپتوفان به عنوان واسطهٔ عصبی ( سروتونین ) است که بر رفتار تأثیر می گذارد. به نظر می رسد بیشترین اثر تریپتوفان در کاهش نزاع خروس ها در زمان مصرف دان در هنگام صبح باشد. متأسفانه در شرایط حاضر تریپتوفان بسیار گران است و چنین درمانی به طور معمول غیر اقتصادی است.

دسته‌بندی مرغ مقالات جوجه کشی
اشتراک گذاری
نوشته های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تماس با کارشناسان فروش کارخانه
سبد خرید

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

ورود به سایت