استفاده عملی از تلقیح مصنوعی

استفاده عملی از تلقیح مصنوعی - سایت جوجه کشی دات کام

تلقیح مصنوعی در پرنده ها

آمار جهانی نشان می دهد که فقط در حدود ۰/۵ درصد از مرغ های مادر گوشتی که در قفس نگهداری می شوند به وسیلهٔ تلقیح مصنوعی بارور می شوند. این گله های تجاری شامل مرغهای مادر گوشتی کوتوله اند که اکثراً در اروپای شرقی یافت می شوند. در زیر مزایا و معایب استفاده از تلقیح مصنوعی آورده شده است:

مزایا :

» تخم مرغهای تمیزتر ، باروری بهتر ، کاهش مصرف خوراک ، خروس کمتر

» استفاده بیشتر از خروسهای ممتاز

دستگاه جوجه کشی 64تایی شترمرغ
دستگاه جوجه کشی شترمرغ 64 تایی

» حذف مرغهای غیر تخمگذار ، افزایش تعداد پرنده در هر متر مربع نسبت به فضای بستر

» استفاده مؤثر از مرغهای کوتوله معایب :

» هزینه اولیه بالا ،

» هزینه نیروی کار بالا

»آموزش تکنسین تلقیح مصنوعی به مشکلات تخصیص خوراکی در پی مرگ و میر

» جراحات کف پا بی شک مرغ های مادر کوتوله مناسبترین پرنده برای محیط قفس هستند.

میزان خوراک تخصیص یافته برای این مرغ های مادر کوتوله تقريبا معادل اشتهای آزاد آنها است از اینرو تخصیص خوراک برای این پرنده های کوچک از اهمیت کمتری برخوردار است. مشکل عمده با سیستمهای قفس برای مرغ های مادر گوشتی تخصیص خوراک میباشد که معمولا خوراک آنها با استفاده از هاپر مکانیکی به مقداری که از قبل بر اساس ارتفاع دان مقابل هر قفس تعیین شده است توزیع میشود. ارتفاع دان در داخل دانخوری بر اساس مقدار خوراک هر قفس تنظیم شده است.[recent_posts num="2" offset="2"]

همچنین می توان خوراک مرغ های مادر گوشتی را به وسیله یک سیستم اگر ، مخصوص توزیع نمود که در این سیستم مقدار مشخصی از خوراک در مقابل یک ردیف یا ردیفهای پشت به پشت قفسها توزیع می شود. اما هر سیستمی که مورد استفاده قرار می گیرد، دان كل قفس، که شامل 3 یا 4 مرغ میباشد را تأمین می کند.

تلقیح مصنوعی در پرنده ها

برای مثال اگر در هر قفس ۳ مرغ موجود باشد در زمان اوج تولید مقدار دان مصرفی هر قفس ۶۵۰ گرم میباشد. اگر یک پرنده تلف شود، خوراک تخصیصی برای ۲ پرندهٔ باقی مانده تا ۵۰ درصد افزایش مییابد. راه حل این قضیه جابجایی دائم پرنده ها برای حفظ تراکم قفس ها می باشد. اگرچه این عمل موجب تغییر سلسله مراتب اجتماعی در گروه های کوچک قفس و نهایتاً کاهش تولید تخم مرغ میگردد.

همچنین به علت اینکه مرغ های مادر گوشتی باید با توجه به میزان تولید تخم مرغ، خوراک مصرف کنند، بنابراین عملکرد متفاوت بین قفس ها منجر به تغذیهٔ بیش از حد پرنده های کم تولید می گردد. واضح است که وضعیت مشابهی در پرنده های روی بستر اتفاق می افتد، اما چنین اثری به علت اندازه بزرگ جمعیت، حداقل میباشد.

جراحات کف پا مسئلهٔ دیگر مرغ های پرورش یافته در قفس پرورش پرندگان و به ویژه مرغ های مادر معمولی میباشد. بعد از ۱۵ تا ۲۰ هفته پرورش در قفس در تعداد زیادی از پرنده ها جراحات کف پا ایجاد می شود. کنترل چنین جراحاتی با تغییر مواد مغذی محتوی خوراک غیر ممکن است و شدت جراحات بستگی به نوع قفس و به ویژه به طراحی کف و مواد کف قفس دارد. مرغ ها با جراحات کف پا دچار افت تولید تخم مرغ می شوند. مزیت دیگر مرغ های مادر گوشتی پرورش یافته در قفس کاهش نیاز خوراک به علت کاهش خوراک مورد نیاز برای نگهداری می باشد. مقدار کاهش مصرف خوراک بسته به دمای محیط حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد است. مشکل دیگر، تلقیح کردن مرغ های غیر تخمگذار است زیرا معمولاً تا زمانی که گله به حدود ۲۵ درصد تولید نرسد تلقیح مصنوعی آغاز نمی شود. دو هفته پیش از تلقیح مصنوعی برای تضمین در تولید کافی منی باید ۲ بار در هفته از خروس ها اسپرم گیری شود.

مرغ ها معمولاً در هفتهٔ اول ۲ بار تلقیح می شوند و سپس به صورت یک هفته در میان با حدود ۰/۰۵ میلی لیتر منی تازه یا منی رقیق شده که حاوی حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون اسپرم میباشد تلقیح می شوند. بسته به میزان منی مورد نیاز میتوان هر هفته ۲ تا ۳ دفعه از خروسها اسپرم گیری نمود. هر وعده جمع آوری حاوی ۰/۲ تا ۰/۵ میلی لیتر با میانگینی حدود ۰/۳۵ میلی لیتر منی خواهد بود. اگر منی رقیق نشده استفاده شود بنابراین هر ۰/۳۵ میلی لیتر منی جمع آوری شده برای ۷ تلقیح کافی میباشد و اگر از خروس ها در هفته ۳ بار اسپرم گیری شود تقریباً معادل جفتگیری ۱ به ۲۰ میباشد. بر اساس نوع قفس، جهت تلقیح مصنوعی نیازی به خارج کردن مرغ ها از قفس نیست اما پاهای آنها می بایست به سمت خارج قرار گرفته تا مخرج آنها در دسترس باشد. با استفاده از وسایل مکانیکی مقید کننده، عمل تلقیح مصنوعی توسط یک نفر قابل اجرا است.

اما بعضا 2 نفر برای انجام این کار مورد نیاز است که در این صورت ۳۲۰۰ مرغ را در یک روز می توان تلقیح نمود. با احتساب ه روز تلقیح در هفته، ۲ نفر قادر به تلقیح یک گله مادر ۱۵ هزار قطعه ای میباشند.

بطوریکه در قسمتهای قبلی تشریح شد یکی از تلاش ها در این زمینه ایجاد انگیزه و تحرک است بنابراین مطلوب است از ۳ نفر به صورت چرخشی استفاده نمود که یکی از این افراد مسئول اسپرم گیری از خروس ها میباشد. بهترین زمان تلقیح بعد از ظهر است ( جدول ۹-۲) و ایدهآل این است که منی تازه رقیق نشده طی ۱ تا ۲ ساعت استفاده شود. برای منی رقیق شده زمان تلقیح می تواند بالاتر از ۹ ساعت باشد.[recent_posts num="2" cat="" order="asc" orderby="rand"]

مرغ ها و خروس های با عملکرد پائین را میتوان بعد از ۳۰ هفته حذف کرد. خروس هایی که منی با کیفیت پائین تولید می کنند قبل از این زمان باید حتماً حذف شوند زیرا ندرتاً وضعیت تولید مثل آنها بهبود مییابد.

حذف مرغ ها بر اساس ظاهر کلوآک و سایر مشکلات از قبیل پر ریزی، چاقی یا جراحات کف پا می باشد.

ردی در سال ۱۹۹۶ پیشنهاد کرد که هزینهٔ جوجه های گوشتی تجاری با تلقیح مصنوعی در مقایسه با جفتگیری طبیعی، حدود ؛ سنت افزایش خواهد یافت. بیشتر این هزینه مربوط به هزینهٔ سرمایهٔ اولیه قفس و نیروی کار تلقیح مصنوعی میباشد. هزینهٔ کارگر برای تلقیح مصنوعی تنها در حدود ۲ سنت برای هر جوجه (۳ نفر، ۵ روز کار در هفته، به ازای ۱۵ هزار قطعه مرغ ) است. در مقابل تقبل این هزینه بطوریکه قبلاً توضیح داده شد مصرف خوراک ۱۵ درصد کاهش مییابد. با احتساب ۵ کیلوگرم دان برای یک مرغ مادر، ۹/۷۵ کیلوگرم خوراک کمتری مصرف می شود اگر قیمت هر کیلوگرم خوراک ۲۰ سنت باشد بنابراین ۱/۳۵ دلار برای هر مرغ یا یک سنت به ازای هر جوجه صرفه جویی می شود.

بنابراین صرفه جویی در خوراک حدود ۵۰ درصد هزینهٔ تلقیح مصنوعی را جبران می کند. در نهایت استفاده از تلقیح مصنوعی بستگی به توانایی حفظ باروری دارد که بازتابی از چگونگی عملکرد پرسنل می باشد.

دسته‌بندی مقالات جوجه کشی
اشتراک گذاری
نوشته های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تماس با کارشناسان فروش کارخانه
سبد خرید

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

ورود به سایت