پوشش بدن طیور

پوشش بدن طیور - سایت جوجه کشی دات کام

پوشش بدن طیور از پر ،  پوست و یک بافت پوششی فلسی شکل تشکیل شده است. پوشش بدن طیور تکامل یافته تر از پوست خزندگان است.

پرها

پوشش پر و پوشش بدن طیور و پرندگان را می توان می توان عامل تمایز این گروه از سایر مهره داران دانست. در سیر تکامل پرندگان ، بیشتر قسمتهای فلسی خزندگان تبدیل به پر شده است. پر در پرندگان و نیز فلس خزندگان از روانشین مشابهی به نام کراتین ساخته شده اند. اندازه پرها در سطوح مختلف بدن پرنده متفاوت است. هورمونهای جنسی از عوامل موثر در اختلاف شکل پرها در مرغ و خروس می باشند. شکل پرها برحسب جنسی طیور در نواحی گردن، گرده و پشت و دم متفاوت است. بین وزن و اندازه بدن مرغ با تعداد و اندازه پرها نسبت مستقیم وجود دارد. حدود ۴-۹٪ وزن زنده طیور را پر تشکیل می دهد. در نژادهای آمریکایی مقدار پر بین ۴/۵-6٪ وزن زنده طیور است. با افزایش سن و جنس، درصد پر نسبت به وزن زنده طیور تغییر می کند. پرندگان پیرتر و خروسی ها پرهای کمتری دارند. در نژادهایی که اندازه بدنشان بزرگتر است اندازه پرها نیز بزرگتر است. تعداد پرها در نژادهای آمریکایی مرغ بین ۶۰۰۰-۸۰۰۰ شمارش شده است. در برخی از مرغ های نژاد ویند وت پوشش بدن طیور تعداد پرها تا ۹۵۰۰ عدد است. تعداد پرها در پرندگان زینتی کوچک ۲۵۰۰ و در قو بیش از 10000  عدد است.

برخی از نمونه پرهای پرندگان

دستگاه جوجه کشی 12 تایی حرفه ای
دستگاه جوجه کشی ۱۲ تایی (حرفه ای)

اعمال پر در طیور

۱- حفاظت بدن پرنده از صدمات فیزیکی .

۲- عایق مناسبی برای نگهداری دمای بدن بوده و پرنده را از برف و باران حفظ می نمایند.

۳- بعنوان عضو پرواز پرندگان هستند.

۴- پرندہ را در مقابل صیادان استتار می کنند.

۵- موجب جذابیت پرنده در بین پرندگان همان گروه می شوند.[recent_posts num="2" offset="2"]

پرها از نقاطی به نام پاپیلا در جنین مرغ بیرون می آید از نقطه نظر جنینی پاپیلاها در روز پنجم یا ششم دوران جنینی در پوست ظاهر می شوند. پرها بصورت یکنواخت تمام بدن را نمی پوشانند پرها تنها در نقاط معینی از پوست پرنده بنام پتریلا رشد می کنند.

مناطق واجد پر در پوست بوسیله محل های بدون پر که آپتریلا نامیده می شود از یکدیگر مجزا هستند.

بزرگترین پرها در ناحیه بال و دم پرنده واقع شده اند. به جز بال ها و دم، بدن پرندگان تازه متولد شده از پرهای کرکی پوشیده شده است. پرهای کرکی و نرم به زودی بلند تر شده و قسمت اعظم آن بصورت ساقه پر تمایز می یابند. طی چند روز ساقه ها و یا محورها جوانه زده و قسمت های دیگر پر ظاهر میشوند. تا ۴ الی ۵ هفتگی از سن مرغ، تمام بدن پرنده از پر پوشیده می گردد. اولین پرهاى طيور بزودی می ریزند و پرهای جدید تا ۸ هفتگی بوجود می آیند. دوره سوم کامل شدن پرها درست قبل از زمان بلوغ است. رشد پرهای نواحی مختلف بدن طیور در ردیف هایی صورت می گیرد. ده ناحیه برای رشد پرهای طیور وجود دارد. نواحی رشد پرها عبارت از شانه، ران، دم، سینه، گردن، شکم، ساق پا، پشت، بال و سر می باشند. زمان ظهور پرها بر بدن به ترتیب است:

۱- شانه و ران در سن ۲ تا ۳ هفتگی

۲- دم و سینه در ۳ تا ۴ هفتگی

۳- گردن، شکم، ساق پا در ۴ تا ۵ هفتگی

۴- پشت ۵ تا ۶ هفتگی

۵- بالی و سر ۶ تا ۷ هفتگی[recent_posts num="2" cat="" order="asc" orderby="rand"]

انواع پر

پرهای دائمی به سه دسته تقسیم می شود و عبارتند از:

۱- شاه پرها ( COntour Feathers ) مثل پرهای اولیه و ثانویه بال و پرهای دم

۲- پوشی پرها ( DOWn۷ Feathers ) مثل پرهایی که قسمت اعظم بدن را پوشانده

۳- موی پرها ( Filoplumes ) که با چشم دیده نمی شوند.

موی پرها پس از پرکنی به صورت موهای باریکی در سطح پوست دیده می شوند. موی پرهای طیور بوسیله دستگاه پرکن ، کنده نمی شوند و بایستی با شعله سوزانده شود. ساختمان پر

پر طیور دارای یک شاخه اصلی به نامه پایه (Ouill) می باشد.

پایه پر طیور در قسمت پایین توخالی بوده و کالاموس (SلاCalam) نامیده می شود.

در امتداد کالاموس یک ساقه بلند تو پر به نام محور (Rachis) به آن متصل شده است.

قسمت تو پر از دو طرف دارای شاخه های فرعی است که ریش Barb نامیده میشود.

ریش ها با زاویه ۴۵ درجه از ساقه پر منشعب می گردند. ریشک ها (BarbuleS) به موازات هم از دو طرف ریش و با زاویه ۴۵ درجه از ریش منشعب گشته اند. در انتهای رشته فرعی دیگری به نام باربیسل (Barbicel) جدا می شود. در انتهای باربیسل قلاب وجود دارد. تمام قسمت های فوقانی پر تشکیل شبکه ای را می دهند که به نام تنه پر (Vane) نامیده می شود. شبکه یا تنه پر در قسمت پایه پر وجود ندارد.

پرها واجد رنگهای متنوع می باشند و در یک پر نیز ممکن است رنگهای متفاوتی مشاهده شود. در بسیاری موارد اختلاف رنگ پرها به ناحیه قرار گرفتن پر نیز بستگی دارد.

تولک رفتن

بطور معمول پرهای قدیمی پرندگان می ریزند، می شکند یا کشیده می شوند که به آن پر ریزی پرندگان میگویند. طیور بالغ طبیعتی دارند که هر ساله به روشی پرهای قدیمی را تجدید می کنند. در طیور پرهای باقیمانده طی یک سال طبیعی، می ریزند و به جای آنها پرهای جدید رشد می کنند. روند ریزش پرهای قدیمی و رشد پرهای جدید را توالک رفتن می نامند. در عالم وحش پرهای پرندگان بتدریج می ریزند و عوض می شوند. در طبیعت پرنده هیچگاه بدون پر نشده و همواره پرهای قدیمی و نو بر روی بدن پرنده وجود دارد. روند طبیعی ریختن پرهای قدیمی و رشد پرهای جدید ۳ تا ۴ ماه طول می کشد و پر ریزی پرندگان و رشد پرهای جدید در پرندگان تحت کنترل هورمونی است. برای پر ریزی پرندگان باید در پایه و ریشه هر پر، پر جدیدی رشد کند تا پر قدیم بیفتد. هورمون هایی که در تخمگذاری و کرج شدن پرنده تاثیر دارند. رشد جوانه پر را متوقف می کنند. مرغ هایی که تو لک می روند بندرت تخمگذاری می کنند. اگر تخمگذاری به طور مصنوعی متوقف شود، پر ریزی پرندگان سریع و به طور کامل رخ خواهد داد.

پوست پرندگان

پوست

اغلب پرندگان پوستی نازک وفاقد غدد ترشحی دارند؛ غده اوروپیژیالی یا غده پرین تنها غده مترشحه پوست طیور است. غده پرین در ناحیه پشتی دم پرنده واقع شده و شامل دو لب است. غده اوروپیژیال، ماده ای روغنی ترشح می کند و پرنده با منقار این چربی را روی بدن خود می مالد. ترشحات غدد پرین چرب، زرد و شفاف بوده و آرایش و شفافیت پرها را موجب می شود. با ترشحات غده اوروپیژیال پرهای پرنده در مقابل آب غیرقابل نفوذ می شود. در مرغ غده اوروپیژیال کوچک بوده و حدود ۵ میلی متر قطر دارد. اندازه غده اوروپیژیال در پرندگان آبی بزرگتر از غده مرغ است.

پوست طیور فاقد غدد غرق است. عدم وجود غدد عرق موجب می شود که طیور عرق نکرده و آب بدن خود را از دست ندهند. در پوست طیور دو لایه بیرونی یا اپی درمیس و لایه درونی یا درمیس وجود دارد.

1-از لایه اپی دم پرها ، فلس ها و ناخن ها بیرون می آیند.

2-از لایه درم تاجف غبغب و لاله گوش منشعب می آیند.

رنگ پوست در طیور به نوع رنگدانه ای که در لایه های آن ذخیره میشود بستگی دارد.

دو نوع رنگدانه عمده در پوست طیور وجود دارد :

1-ملاتین که سیاه رنگ است و توسط سلول های بدن ساخته میشود.

2-لیپوکروم که زرد رنگ است و از طریق مواد غذایی وارد بدن میشود.

سیستم استخوانی پرندگان

سیستم استخوانی

استخوان های طیور نگهداری بدن را بعهده داشته و عضلات به آنها متصل می شوند. استخوان ها در برخی نواحی محفظه ای بوجود می آورند که اعضای مهم بدن را نگهداری می کند. مشاهده دقیق نشان می دهد که استخوان های موجود در پستانداران تقریبا در طیور نیز وجود دارند. برخی از استخوان های طیور با یکدیگر ترکیب شده و یا تغییر شکل یافته اند. سیستم استخوانی در طیور بسیار سبک ولی قوی است.

در پرندگان استخوان های جمجمه، بازو، سینه، ترقوه و تعدادی از مهره ها میان تهی هستند.

استخوان های توخالی پرندگان به سیستم تنفسی متصل بوده و هوا در داخل آنها حرکت می کند.

کاسه سر

کاسه سر یا جمجمه پرندگان نسبت به بدن کوچک است. تمام استخوان های کاسه سر طیور ظریف و سبک هستند. استخوان های جمجمه طیور به یکدیگر جوش خورده اند و بین آنها شکافی دیده نمی شود. حفرات چشم در جمجمه طیور بزرگ هستند. دو آرواره در پرندگان بشکل منقار در آمده و بجای دندان ها مورد استفاده قرار می گیرند. وجود یک برجستگی پس سری در پرندگان، موجب می شود سر آزادی چرخش وسیعی داشته باشد.

ستون فقرات

آناتومی ستون فقرات پرندگان با پستانداران بسیار متفاوت می باشد.

ستوان فقرات شامل مهرہ های گردن، پشت، کمر، خاجی و مهرہ های دم است.

مهره های کمری

چهار مهره کمری ، پنج مهره خاجی و شش مهره مگی در سیستم استخوانی طیور  به یکدیگر ملحق شده اند.مهره های کمری ، خاجی و دمی پرندگان تشکیل سیستمی بنام Synsacrum را میدهند. استخوان های Synsacrum با استخوان های لگن متحد شده و لگن خاصره را تشکیل می دهند. سیستم Synsacrum ترکیب ساختمانی سخت و پیچیده ای داد.

مهره های دنبالچه ای

مهره های دنبالچه ای در سیستم استخوانی طیور به تعداد 6 عدد بوده و خیلی کوچک هستند..آخرین مهره دنبالچه ای بنام پیگوستیل Pygostyle نامیده شده و از اطراف پهن شده است.

نکته : نژاد های بی دم فاقد پیگوستیل هستند.

دنده ها

سیستم استخوانی طیور دارای هفت جفت دنده است . دنده های طیور به دو مهره آخر گردن، چهار مهره پشتی و اولین مهره کمر متصل شده اند. دو جفت دنده اول طیور به استخوان جناغ نمی رسند. به غیر از دو جفت اول، دنده های طیور هر کدام شامل یک قطعه مهره ای و یک قطعه جناغی است. قطعه جناغی در دنده های مرغ به استخوان جناغ متصل است. به استثناء جفت اول و هفتم بقیه این مهره ها دارای یک زائده قلاب مانند پهن هستند. زائده قلاب مانند در روی سطح خارجی دنده های مجاور خم می شود. جناغ سينه در مرغ یک استخوان پهن و بزرگ بنام استخوان جناع (Keel) وجود دارد. استخوان جناغ مرغ در جلو با استخوان های کتف و پنج جفت دنده های جناغی متصل شده است. استخوان های سینه بصورت زمینه ای یکنواخت برای اتصال بال ها و عضلات به آنها در آمده اند. حلقه سینه ای در هر طرف روی استخوان کتفا، غرابی و ترقوه قرار می گیرد. معمولا به جوش خوردگی دو استخوان ترقوه با هم استخوان آرزو (Wish Bone)  نامیده می شود. استخوان های ترقوه مرغ شبیه یک سه پایه روی یکدیگر چسبیده اند. نوک سه پایه از ترکیب دو انتهای ترقوه ها که به استخوان بازو متصل شده اند ساخته شده است. بال استخوان بال پرندگان شبیه استخوان بازو و دست ها در انسان است.

بال پرندگان از استخوان بازو، زند زیرین ، زند زبرین ، متاکارپ و پنجه تشکیل یافته است.

پاها

استخوان های پای طیور شامل ران، کشکک، درشت نی، نازک نی، متاتارسی و انگشتان است. سر استخوان ران مرغ به حفره فنجانی شکل موجود در استخوان لگن خاصره مفصل شده است. استخوان کشکک درسیستم استخوانی طیور و  پرندگان کوچک است. استخوان درشت نی در پای مرغ تشکیل قطعه (DrumStick) را می دهد. نازک نی مرغ استوانه ای شکل بوده و منتهی به نوکی پهن می شود که تا 3/4 درشت نی پایین می آید.متاتارس در نرها نمای میانی دارای یک برجستگی استخوانی به نام سیخک است .

انگشتان مرغ به تعداد چهار عدد می باشند که سه تای آن در جلو و یکی در عقب قرار دارد. اولین انگشت مرغ تنها انگشتی است که بطرف عقب برگشته و ۲ تا ۳ بند دارد.

در مرغ دومین انگشت سه بند و سومین انگشت چهار بند و چهارمین انگشت پنج بند دارد.

بعضی از نژادهای مرغ مانند دور کینگ و هودان دارای ۵ انگشت هستند .

استخوان های لگن

کمربند لگن در سیستم استخوانی طیور از سه استخوان خاصره، ورک و عانه تشکیل شده است. استخوان های لگن مرغ از قسمت جلو آزاد بوده و تخمگذاری را آسانتر می کنند. در هر طرف استخوان های خاصر پرندگان، استخوان های ورک و عانه وجود دارند. استخوان های لگن در پرندگان، با یکدیگر و سیستم Synsacrum جوش خورده اند. استخوان های لگن مرغ بطور عمودی مفصل نشده اند و در پرندگان محوطه سینه ای و شکمی از یکدیگر جدا نیستند. مواد نرم و اسفنجی بنام مغز استخوان به مقدار مختلف در اسکلت طیور ماده در حال تولید وجود دارد. استخوان های ران، جناع، دنده ها، زند زبرین، درشت نی و برخی دیگر دارای مغز اسفنجی می باشند. مغز استخوان بعنوان منبعی از کلسین برای تشکیل پوسته تخم مرغ مورد استفاده قرار می گیرد. میزان ذخیره کلسیم در استخوان های اسفنجی، بسته به طول آنها و میزان تولید تخم مرغ متفاوت است. عمده کلسیم مورد نیاز برای تشکیل پوسته تخم مرغ مستقیما از طریق غذای روزانه تامین می گردد.

مجاری تنفسی طیور

مجاری تنفسی طیور شامل حفرات بینی، حلق، حنجره، نای، جعبه صوت و برانشی ها هستند. ساختمان اندام تولید صدا در مرغ و خروس یکسان است. دلیل ایجاد صدا در خروس وجود هورمون جنسی نر یعنی آندروژن است.

دستگاه تنفس

قسمتهای مختلف دستگاه و مجاری تنفسی طیور  شامل قسمت های زیر است :

1- مجاری تنفسی

۲- ریه ها

۳- کیسه های هوایی

۴- استخوان های توخالی در ارتباط با هوا

در مقایسه با پستانداران ریه های طیور کوچک بوده، انقباض و انبساط آنها خیلی جزیی است.

پرندگان فاقد عضله دیافراگم هستند. کیسه های هوایی پرندگان و استخوان های محتوی هوا مکمل ریه های کوچک می باشند.

شش ها

رنگ شش ها در پرندگان صورتی روشن است. شش های طیور در دو طرف ستون فقرات قرار گرفته اند و تغییر رنگ شش های پرندگان، جهت تشخیصی برخی از بیماریهای طیور موثر است.

کیسه های هوایی

جمعا ۹ کیسه هوایی در بدن مرغ وجود دارد. کیسه های هوایی در بدن مرغ با حفره بعضی از استخوان ای در بعضی از پرندگان بین ۷ تا ۱۱ کیسه متفاوت است. دلیل تفاوت در تعداد کیسه های هوایی پرندگان ادغام يک يا چند کيسه هوای با یکدیگر است.

اعمال کیسه های هوایی

کیسه های هوایی اعمال گوناگونی برای پرنده انجام می دهند که عبارتند از:

۱- سبک کردن بدن جهت پرواز

۳- کنترل دما بدن از طریق تبخیر آب

اگر استخوان بازو دارمرغ قطع شود و نای پرنده نیز مسدود گردد حیوان می تواند زنده بماند. پرنده قادر است هوا را از طریق حفره استخوان بازو کیسه هوای به شش ها برساند. سرعت تنفسی (تعداد تنفس در دقیقه) در خروسی ۲۰ و در مرغ ۳۶ است. حجم هوایی که در یک دم وارد و یا در یک بازدم از ششها خارج می شود ۱۵ میلی لیتر است. هنگامی که حیوان در حالت له له زدن (Panting) است حجم تنفسی کم می شود.

در له له زدن، حجم هوا تبادل در یک دقیقه افزایش می یابد زیرا تعداد تنفسی در دقیقه زیاد می شود.

سیستم عضلانی

سیستم عضلانی در طیور پیچیده است به طور کلی سیستم عضلانی پرندگان همانند پستانداران از سه نوع ماهیچه تشکیل شده است : ۱- ماهیچه های ارادی مثل ماهیچه های بیشتر قسمتهای بدن (قسمتهای قابل خوردن)

۲- ماهیچه های غیرارادی یا صاف مثل ماهیچه های اطراف دستگاه گوارش و تنفس

۳- ماهیچه قلبی موجود در قلب بزرگترین عضله بدن طیور ماهیچه سینه است.

وزن ماهیچه سینه در طیور حدود ۱/۱۲ وزن بدن است. ماهیچه گاستروکنموسی در پشت پا قرار دارد و عمل آن ایجاد تعادل در مرغ است. هنگامیکه پرنده روی اشیایی نظیر چوب خواب در حالت استراحت است، نیاز به حفظ تعادل دارد. در پرندگان ماهیچه های پوستی در پایه پرها قرار گرفته اند. در اثر انقباض ماهیچه های پوستی، پرها حرکت می کنند. رنگ ماهیچه در طیور به مقدار میوگلوبین آن بستگی دارد. در ماهیچه هایی که فعالیت بیشتری دارند، مقدار میوگلوبین بیشتر و رنگ آن قرمز تر است. عضلات پاها نسبت به ماهیچه سینه فعالیت و میوگلوبین بیشتری داشته و رنگ آن قرمز تر است. هنگام ایستادن و برای قائم نگه داشتن بدن فشار بیشتری روی عضلات پا در مرغ وارد می شود.

در پرندگان وحشی عضلات دسینه تیرہ است زیرا دار زمان پرواز فشار زیادی متحمل میشوند.

رشته های عضلانی مرغ های گوشتی نسبت به مرغ های تخمگذار ضخیم تر و روشن تر است. در پرندگان عضلاتی که در تحرک بال ها نقش دارند، به استخوان جناغ سینه متصل هستند. عضلات موثر در تحرک بال ها، در اغلب پرندگان رشد زیادی کرده اند. رشد عضلات طیور به شدت تحت تاثیر عوامل ژنتیکی است.

در گوشت مرغ نسبت به گوشت قرمز چربی و میوگلوبین کمتری موجود است.

دسته‌بندی سایر مقالات
اشتراک گذاری
نوشته های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تماس با کارشناسان فروش کارخانه
سبد خرید

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

ورود به سایت